کودکان در سنین مختلف واکنش های متفاوتی در برابر مرگ نزدیکان خود بروز می دهند و این رفتار همیشه هم مانند بزرگسالان نیست. دکتر آن دنت Ann) Dent)، توضیح می دهد که نونهالان، کودکان و نوجوانان چگونه با مرگ برخورد می کنند و بطور خلاصه علائمی را که باید به آنها توجه کرد، شرح می دهد.

کودکان چطور درباره مرگ می اندیشند؟
ما به عنوان بزرگسالان می دانیم که مرگ برای همه است، غیرقابل اجتناب است و پایان زندگانی دنیوی خواهد بود. اما درک کودکان از مرگ بتدریج تکامل می یابد.

در سنین زیر پنج سال:
- کودکان در این سنین درک پایینی از زمان و مکان دارند. پس مفهوم پایان یا ابدیت برای آنها بی معنی است.
- مرگ به معنای زنده نبودن مطلق نیست.
- مرگ مانند خواب یا مسافرت است.
- مرگ و زندگی قابل تبادل هستند( به این معنا که انسان مرده، می تواند مجدداً به دنیا برگردد.)

پنج تا هشت سال:
- مرگ نام شخص ترسناکی است، اگر کسی خوش شانس باشد، مرگ به سراغ او نخواهد آمد. - مرگ نقطه پایان است. - به مرگ اغلب به عنوان نتیجه خشونت یا حمله نگاه می کند. - علاقه بسیار زیادی به مراسم عزاداری دارد.

نه سال به بالا:
مرگ حقیقت قابل درکی از پایان زندگی جسمانی است. - کسی که می میرد دیگر رفته است. - مرگ اتفاقی غیرقابل اجتناب، نقطه پایان و جهان شمول است.

پس همانطور که می بینید، از نه سالگی درک کودکان از مرگ عمیق تر می شود، البته این نکته به تربیت کودک و تجربه های گذشته او از مرگ دیگران نیز بستگی دارد. بهترین راه برای دانستن این که کودک درباره مرگ چگونه فکر یا احساس می کند، این است که با دقت به حرفهای او گوش کنید و اجازه دهید تا او شما را در این جریان هدایت کند.

آیا کودکان به شکل دیگری اندوهگین می شوند؟
کودکان می آموزند که خود را با انواع تغییرات وفق دهند:
مانند زمانی که از شیر مادر گرفته می شوند یا اسباب بازی مورد علاقه خود را گم می کنند، برای اولین بار به مدرسه می روند، مدرسه یا خانه خود را عوض می کنند و دوستانشان را ترک می کنند و یا با مرگ حیوان خانگیشان کنار می آیند. آنها ممکن است در این حوادث، احساسات متفاوتی مانند: خشم، گناه، پریشانی، غم و افسردگی را تجربه کنند. پس فقدان برای کودکان ناشناخته نیست، اگرچه ممکن است کودکان نسبت به واکنش های خود باخبر نباشند یا نتوانند بخوبی آنچه را حس می کنند، توصیف کنند.

اینکه چطور کودکان با مرگ کنار می آیند، تا حدی به شخصیتشان بستگی دارد، اما اغلب به همان راهی می روند که والدین یا پرستارشان هدایتشان کند. این نحوه رفتار، ممکن است تا بزرگسالی با آنها بماند.

تا همین اواخر، فرض بر این بود که کودکان غمگین نمی شوند. اما تحقیقات نشان می دهد کودکان از مرگ کسی که وجودش برای آنها مهم بوده، اندوهگین می شوند و احساساتی مشابه با بزرگسالان را تجربه خواهند کرد. از آنجا که سطح درک آنها در طول رشد تغییر می کند، فهمیدن احساس آنها، بخصوص در سنین زیر پنج سال، کاری مشکل خواهد بود.

نوزدان و اطفال:
ممکن است مرگ را درک نکنند، اما در مقابل رفتار دیگران واکنش نشان می دهند. برای مثال، یک مادر عزادار، ممکن است سهواً احساس غم خود را به کودکش منتقل کند و نشانه اش گریه مداوم کودک باشد.

کودکان دبستانی:
ممکن است احساساتی مشابه با بزرگترها داشته باشند. شوکه شدن، پریشانی، خشم و گناه. در این سن، کودکان ممکن است احساسات خود را از دیگران پنهان کنند، تا به بزرگترها ثابت کنند مرگ شخص، بر آنها تاثیری نداشته است. هر تغییری در این رفتار نشاندهنده این است که آنها نیز رنج می برند و به حمایت نیاز دارند. تغییرات رفتاری معمولی که ممکن است رخ دهد: منزوی شدن، شب ادراری، نقص در تمرکز، وابستگی بیش از حد، تحکم کردن، دروغ گفتن و پرخاشگری، همه اینها می تواند نشاندهنده غم آنها باشد.

نوجوانان:
غم در بین نوجوانان شباهت بیشتری به بزرگسالان دارد اما احساسات منفی می تواند منجر به خشونت و پرخاشگری شود. نوسان حالت و دوره های افسردگی عادی است اما ممکن است تفکیک آن از رفتار یک نوجوان بالغ مشکل باشد. کشمکش و نزاع با اعضای خانواده ممکن است عادی تر باشد. نوجوانان نیز مانند بزرگسالان، از سردرد، مشکل خواب و اختلال در تغذیه رنج می برند.

جملات زیر، از سوی کودکانی در سنین مختلف بیان شده و احساس واقعی آنها را در هنگام غم نشان می دهد:
انکار:
باور نمیکنم، چنین اتفاقی نیفتاده، این فقط یک کابوس است، پدر بازخواهد گشت.

گناه:
او بخاطر شیطنت های من مریض شد. من او را کشتم.

فرافکنی:
تقصیر دکتر است. دکتر او را درست درمان نکرد.

اضطراب: حالا چه کسی از من مراقبت خواهد کرد؟

برچسب ها: